ΒΡΥΣΟΥΛΑ

Βρυσούλα μου βρυσούλα μου

Βρυσούλα με κρύο νερό

Βρυσούλα με κρύο νερό

Ούλοι του πίνουν του νεροό

Κι ούλοι του πίνουν του νερό

Κι ούλοι του πίνουν του νερό .

Κι αυτόν απ΄αγαπούσα ΄γω

Κι αυτόν απού κι αυτόν απού

Κι αυτόν απ΄αγαπούσα ΄γω

Δεν έρειτι να πάρ΄νιρό

Δεν έρειτι , δεν έρειτι

Δεν έρειτι να παρ΄νιρό .

Θέλου να τουν καταριστώ

Θελού να τουν , θελού να τουν

Θελού να τουν καταριστώ .

Πικρή κατάρα να του πω

Πικρή κατά πικρή κατά

Πικρή κατάρα να του πω .

Σαν του κιρί να λιανιστεί

Σαν του κιρί σαν του κιρί

Σαν του κιρί να λιανιστεί

Σαν του γυαλί να τσακιστεί.

ΜΑΊ΄ΔΩ

Γιάννης τη Μάιδω θέλει και την αγαπάει και την αγαπάει

Κι η Μάιδω δεν τον θέλει δεν τον αγαπάει δεν τον αγαπάει

Γιάννης στην αδερφήτ παένει και στην Κάλιω του και στην Κάλιω του.

Αχ! Τι να κάμω Κάλιωμ Κάλιωμ κι αδερφήμ , Κάλιωμ κι αδερφήμ

Που δε με θέλει η Μάιδω που δε μ΄αγαπάει που δε μ΄αγαπάει .

Αρμίνεψέ με Κάλιωμ Κάλιωμ κι αδερφήμ , Κάλιωμ κι αδερφήμ.

Να σ΄αρμινέψω Γιάννημ μα θα κολαστώ μα θα κρεμαστώ .

Αρμίνεψέ με Κάλιωμ δεν κολάζεσαι δεν κρεμάζεσαι  .

Βάλε γυναίκας ρούχα κόρης πρόσωπο , κόρης πρόσωπο

Κι έβγα στο μεσοχώρι και διαλάλησε και ψιλόγνισε

Άί΄ντε  νάί΄ντε κορίτσια σεις κι ανύπαντρα , σεις κι ανύπαντρα

Να πάμε για λουλούδια για τριαντάφυλλα , για τριαντάγυλλα

Για λουλούδια για λιλίτσια για ξαμαραντώι , για ξαμαραντώί

Γελάστηκε κι η Μάιδω πάει μοναχή , πάει μοναχή .

Στο δρόμο που παένουν κι απουπαέναν κι αποδιαβαίναν

Γιάννης τη Μάιδω λέει και την ερωτάει την καλοξειτάζει .

Που΄γω να ήταν Γιάννης ΄γω θαλά κανείς τι θαλά γίνεις .

Που ΄γω να ήταν Γιάννης ΄γω θαλά κοπώ ΄γω θαλά σφαγώ .

Μάιδω που ΄γω είμαι Γιάννης για δε κόβισε για δε σφάζεσαι.

Μαχαίρι δε μούλαχε ΄γω για να κοπώ ΄γω για να σφαγώ .

Ανάθεμά τον που θα πεί

Ριχτός Τσέστος

Χάρτης του Χωριού μας

Προβολή Αλεποχώρι σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ψες είδα στ΄όνειρό μου

ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΜΑΡΩΤΑ

Ματάκια μου καμαρωτά

Κι φρύδια μου καγκιλωτά   2

Μη ξηπλανεύκητει στα φλουριά   2

Κι πήρα άντρα γέρουντα   2

Κι γέρουντας κακός μανήμ   2

Κακός μανήμ κι ανάποδος   2

Δεν αγαπάει του χουρό  2

Μουν αγαπάει του καπηλιό   2

Που είνει του κρασί γλυκό   2

Κι του ρακί φαρμακιρό   2

Ελληνικό Φυλάκιο 48

Προβολή Φυλάκιο σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Θρακιώτικες Λέξεις

Αχμάκης ………. Χαζός - Βλάκας

Αλατζάς ………. Δίχρωμος

Άλαλα ούλαλα ……… Κρυφτοκυνηγητό παιχνίδι

Αρμιά ……… Τουρσί

Αελαριά ……… Τόπος συγκέντρωσεις ζώων

Αμπντάλς ……… Ατσούλακος

Αποσώνω ……… Ζαλίζομαι

Αγριδιά ………. Το κεντρικό δοκάρι στις στέγες

Αστοχάω ……… Ξεχνάω

Αρμουτιά ……… Αχλαδιά

Αρνίθα ……… Κότα

Αμπάρ ……… Αποθήκη

Αγροικώ ……… Καταλαβαίνω

Απουσταίνω ……… Κουράζομαι

Αράδα ……… Σειρά

Αστριχιά …….. Τα κεραμίδια που προεξέχουν από τον τοίχο

Αρμάνι ………. Δάσος

Αρτσιώνουμι ……… Γίνομαι επιθετικός

Μπάμπω ή Μπομπάρι

         Το φαγητό αυτό γινόταν περισσότερο τα Χριστούγεννα. Κάθε οικογένεια φρόντιζε να σφάξει ένα γουρούνι για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Με τα εντόσθια λοιπόν, φτιάχνανε αυτό το φαγητό που στην γεύση του είναι πραγματικά εξαιρετικό. 


        Υλικά
        Έντερο χοιρινό, Εντόσθια διάφορα χοιρινά, Κρεμμυδάκι φρέσκο ή κρεμμύδι ξερό, Ρύζι, Αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, Βούτυρο και Λάδι

       Εκτέλεση
Παίρνουμε το παχύ έντερο από φρεσκοσφαγμένο γουρούνι, το πλένουμε, το γυρνάμε και το ζεματίζουμε ελάχιστα.
Κόβουμε κρεμμυδάκι και το τσιγαρίζουμε, ψιλοκομμένα συκωτάκια του γουρουνιού, ρύζι ελαφρώς βρασμένο, αλάτι, πιπέρι και ρίγανη και γεμίζουμε το έντερο δεμένο. Από την μια πλευρά δένουμε με σπάγγο και από την άλλη μεριά γεμίζουμε. Το τυλίγουμε γύρω γύρω στην κστσαρόλα και βάζουμε από πάνω πλεγμένη κλιματσίδα, ρίχνουμε το ζουμί από το ρύζι και το αφήνουμε μέχρι να βράσει. Αν χρειαστεί προσθέτουμε και λίγο νερό. 
Όταν βράσει το παίρνουμε και το βάζουμε σε ταψί τυλιχτό γύρω γύρω και αφού λιώσουμε βούτυρο και το ρίξουμε από πάνω το βάζουμε στο φούρνο να ροδίσει.

Ιστορία

Το Αλεποχώρι στον νομό Έβρου, είναι ένα παλαιό και μικρό χωριό στα δυτικά

 του Διδυμοτείχου και εγγύτατα στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Ελληνικό χωριό, παλαιόθεν.

 Ας πάμε τώρα στα 1875. Υπάρχει για τη χρονιά αυτή στη Βιβλιοθήκη της Βουλής,

 μια «Επίτομος Έκθεσις» που συνετάγη στην Αδριανούπολη στις 20 Οκτωβρίου 1875, από τον Ιάκωβο Κωνσταντινίδη και αναφέρεται σε πόλεις και χωριά της Θράκης. 

        Στο κεφάλαιο «Παρατηρήσεις» για τα χωριά της επαρχίας Λιτίτζης

 (Ορτάκιοϊ, Ακαλάνι, Λιτίτζα, Πλαβού κλπ.) αναφέρει, ότι το Αλεποχώρι είχε «300 ψυχάς και 50 οικίας». 

         Προσθέτει όμως και τα ακόλουθα, που είναι άκρως ενδιαφέροντα:

 «Προ 106 ετών αι κώμαι αύται ούσαι ως εκ της παραδόσεως γίνεται δήλον, πολυπληθέστεραι,

 επυρπολήθησαν και ελεηλατήθησαν παρά των βαρβάρων Τούρκων εξαγριωθέντων ως φαίνεται εκ της

 κατ’ αυτών επαναστάσεως των της Πελοποννήσου Ελλήνων (1770). Αι εκκλησίαι ή αι κατά καιρούς 

ανακαλυπτόμεναι αρχαιότητες μαρτυρούσιν λαμπρώς περί των αρχαιοτήτων αυτών. Τα χωρία ταύτα εκτός

 των υπερόγκων φόρων, ους ετησίως τελούσιν τη Αυτ. Κυβερνήσει επιβάλλονται εις εκτάκτους, ως λ.χ. 

εσχάτως γενήσαν κίνησιν των εφέδρων. Κατά την ενταύθα διάβασιν αυτών μόνο το Αλεποχώριον

 λ. Οθ. 15 προς διατροφήν εξόδευσεν. Εντεύθεν ευλόγως δύναταί τις να εικάση τίνος ένεκεν τα χωρία 

ταύτα ολονέν απορούσιν».

         Στην ίδια «Επίτομο Έκθεση» γίνεται αναφορά και στο Ορτάκιοϊ. Η εκκλησία του, αναφέρει, ότι είχε

 τοκισμένες 120 λίρες Τουρκίας σε ανθρώπους «οίτινες απωλέσαντες σχεδόν την περιουσίαν των

 δυσκολεύονται ν’ αποτίσωσι τους τόκους εξ ών διατηρούνται τα σχολεία. Φόβος υπάρχει μη, δια της

 αναλγησίας του Μητροπολίτου Ιγνατίου απολεσθώσι εξ ολοκλήρου αι 120 λίραι».

          Μια άλλη πολύτιμη πληροφορία μας παρέχει το έγγραφο αυτό. Αναφέρεται, ότι η επαρχία 

Λιτίτζης έλαβε την ονομασία της από την ομώνυμη κωμόπολη, που ήταν ανέκαθεν η έδρα της.

 Όταν όμως πυρπολήθηκε το 1770 από τους Τούρκους, η έδρα της επαρχίας μεταφέρθηκε

 στο Ορτάκιοϊ.  

Το Αλεποχώρι

         Το χωριό που βρίσκεται ακριβώς πάνω στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα (300 μ. από τα τελευταία σπίτια) είναι πολύ παλιό κανείς δε θυμάται πότε ακριβώς κτίστηκε το χωριό. Λέγεται ότι το χωριό κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας κάηκε ολόκληρο και ξαναχτίστηκε από τους χριστιανούς κατοίκους των γύρω χωριών. Από τότε οι κάτοικοί του είναι γηγενείς Έλληνες. Ο μύθος λέει ότι στο χωριό υπήρχε ένας Τούρκος Αγάς ο οποίος έπαιρνε τις χριστιανές νύφες την πρώτη νύχτα του γάμου τους στο δικό του σπίτι. Οι κάτοικοι του χωριού κατάφεραν με πολύ πονηριά να στείλουν απεσταλμένο στην Πόλη για να διαμαρτυρηθούν στο Σουλτάνο, ο οποίος τους δικαίωσε και καθαίρεσε τον Αγά. Αυτός φεύγοντας από το χωριό αποκάλεσε τους κατοίκους «αλεπούδες» και έτσι πήρε το χωριό το όνομά του.Το χωριό αναγνωρίστηκε ως κοινότητα το 1929, προερχόμενο από την κοινότητα Μεταξάδων, ενώ το 1956 προσαρτήθηκε σε αυτήν ο οικισμός της Πολιάς. Σήμερα είναι Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Διδυμοτείχου .